அளவுக்குமீறிய ஆசையை வளர்த்தவங்க

எனக்கு ஒரு ஆசை எதிர்பார்ப்பு என்ரை ஒவ்வொரு பதிவுகளையும் தினமும் ஆயிரம்பேராவது படித்து ஆளுக்கு பத்து பின்னூட்டம் இடவேண்டும்.
இப்படி நான் சொன்னா என்ன சொல்லுவியள்.

கிறுக்குப்பய பிள்ளை அம்பலத்தான் எழுதுகிற திறத்தில பாவமே என்று பத்துப்பேர் பின்னூட்டம் எழுதுவதே பெரிய விசயம், அதற்குள் ஆசையைப்பார் ஆசையை, ஆசைக்கு அளவே இல்லையா? என்று திட்டாமல் விட்டியள் என்றால்
Somthing wrong என்றுதான் நினைக்கவேணும்.

இதற்கிடையில் நான் நேற்றுக்கூட குறைந்தது ஐம்பது பேருக்காவது பின்னூட்டம் இட்டனே! எனக்கு பத்துப்பேர்தான் பின்னூட்டம் போட்டாங்களே என்று சோகமோ சோகமாகி நான் மூஞ்சியை சோகமா வச்சிட்டு ஒரு ஓரமாக உட்கார்ந்து இருப்பன்.

என்ரை செல்லம்மாவுக்கு என்றால் நான் ஒவ்வொருமாசமும் ஐந்து பவுணில நகையும் இரண்டு சேலையும் வாங்கித்தரவேண்டும் என்ற ஆசை எதிர்பார்ப்பு.

இவை எங்களது ஸ்பெசல் அளவுக்கு மிஞ்சிய ஆசைகள்.

 இதுபோலத்தான் ஒவ்வொருவருக்கும்....
சின்ன வயசில அம்மா என்னைய மட்டும்தான் தூக்கி திரியவேண்டும் தம்பியை தூக்கவோ கொஞ்சவோகூடாது.
அரும்பும்மீசை வளரத்தொடங்கிற வயசிலை ஊரில உள்ளதிலையே அழகான பொண்ணு என்னையத்தான் காதலிக்கணும். (என்ரை அழகைத்தான் நானே கண்ணாடியில பார்க்கமாட்டேனே அவ்வளவு மோசம்.) இல்லையின்னா வாழ்க்கையே சோகமான பீலிங்கில தாடிய வளர்த்துக்கொண்டு சோகமாக திரியிறது.
அப்புறம் கல்யாணம் கட்டினால் வாற பெண்டாட்டி எனக்குமட்டுமே சேவகம் செய்கிற இயந்திரமாக, நான் சொல்லுவதற்கெல்லாம் மறு பேச்சின்றி ஆமா போட்டுக்கொண்டு, அந்த மூன்று நாட்களில்கூட கூப்பிட்டால் முகம் சுழிக்காமல், உடல் வேதனையை வெளிக்காட்டாமல் ஓடிவந்து கூடப்படுத்துக்கணும்.


பிறக்கிற குழந்தை நான் விரும்புகிற படிப்பு படிக்கவேணும்.
நான் சொல்லுகிற பெண்ணையோ மாப்பிள்ளையையோ கட்டிக்கவேணும்.
காலம்பூராவும் என்னைய தலையிலதூக்கி கொண்டாடிட்டு இருக்கவேணும்.
இல்லையென்றால் நான் சோகமாகிவிடுவேன்.

இப்படியே மனிதரின் அளவுகடந்த எதிர்பார்ப்புக்களின் பட்டியல் நீண்டுகொண்டேபோகும்.
ஆனால் அம்மாவின்ரை மனநிலையை,
நான்சைட் அடிக்கிற அழகான பெண்ணின் ஆசையை எதிர்பார்ப்புக்களை,
கட்டின பெண்டாட்டியின் மனதை, அவளது விருப்பு வெறுப்புகளை,
பிள்ளையின் ஆசைகளை, எதிர்பார்ப்புக்களை எண்ணிப்பார்க்கவே மாட்டேன்.
அதற்கு மனது இடம்கொடுக்காது. எனக்கு வேண்டியது எனது எதிர்பார்ப்புகள் யாவும் நிறைவேற வேண்டும்.

என்னைப்போலத்தானே மற்றவர்களுக்கும் ஆசைகள் இருக்கும் எதிர்பார்ப்புக்கள் இருக்கும். ஏற்றுக்கொள்ள மறுப்பது ஏன்?
எனது பேராசைகளிற்காக அடுத்தவர்களை பலிக்கடா ஆக்குவது நியாயமா? எனது அளவுகடந்த ஆசைகளிற்காக என்னை சுற்றி உள்ளவர்கள் தங்கள் சந்தோசங்களை இழக்கவேண்டும். அல்லது இதுபோன்ற ஆசை நிறைவேறாதபோது நான் துக்கத்தில் தவிப்பேன். இவையெல்லாம் தேவைதானா? நானும் துக்கத்தில் வாடி என்னை சுற்றி இருப்பவர்களையும் கவலைகொள்ளவைக்கும் மனநிலை தேவைதானா?

ஒவ்வொருவரும் ஒருகணம் இதையெல்லாம் எண்ணிப்பார்த்தால் தானும் சந்தோசமாக வாழ்ந்து,  தன்னை சுற்றி இருப்பவர்களையும் சந்தோசமாக வாழவைக்கலாம் சிந்திப்போமா?

cheers cheers..........  கிடைத்திருக்கிற ஒரு வாழ்க்கையை ஜாலியாக வாழ்வோம்.

"யோவ் அம்பலம்! இதுக்கு மேலயயும் தத்துவம் பேசிட்டிருந்த, நாங்க தலைவர் ரஜனி பாட்டுக்கு மேல குத்து, கீழ துத்து ஆஆ அங்க குத்து ஈஈஈஈஈஈ இங்க குத்து என்று குத்தாட்டம் ஆடிட்டு இருக்கிறதை நிறுத்திட்டு உம்மூஞ்சியில் குத்திடுவம்" என்று கீழ ஆடிப்பாடிட்டு இருக்கிற பசங்க திட்டுறாங்க.

So now the show is coming to the final stage. climax.

பசங்க ஆடுகிற ஆட்டத்தையும் குத்துற குத்தையும் பார்த்திட்டு ஜாலியா உங்க உங்க ஜோலியை பார்க்கப்போங்கோ இப்ப நான் மேலே சொன்ன விடயங்கள் நன்றாக புரிந்திருக்கும் என நினைக்கிறன்.
வந்திருக்கிற வாசகர்ஸ் இந்த பதிவுக்குமட்டும் பின்னூட்டம் இடாம போனிங்க அப்புறம் எனக்கு ரொம்ப பீலிங் ஆகி நான் சோகத்தில அழுதிடுவன் மறந்திடாதையுங்கோ.


என்னோட சின்னவள் ஒண்ணாம் கிளாஸ் படிக்கிறப்பவே ரொம்ப சமத்து.
ஒரு நாள் என்கிட்ட ஓடி வந்து.
அப்பா உங்ககிட்ட ஒரு கேள்வி கேட்கணும்
கேளடா கண்ணு.
இந்தக்கண்ணாடியை போடாமல் படிக்கமுடியுமா?
இல்லடா கண்ணு.
அப்படின்னா கண்ணாடிபோடாம எழுதமுடியுமா அப்பா?
அது வந்து... ஒருமாதிரியாக சாளிச்சு எழுதிடுவன்ரா செல்லம்.
அப்பாடா...
எதுக்கு கேட்டேடா செல்லம்.
அது வந்தப்பா நாளைக்கு ரீச்சர் பரீட்சை ரிசல்ட்டு தாறாங்க....
அடங்கொய்யால என்னமா திங்பண்ணுறடி...



படங்கள் கூகிள் தேடலில் கிடைத்தவை.